این فشارها در اوایل سال 2016 خاتمه یافت و
فرصتی برای بازگشت اقتصاد ایران فراهم شد. بر اساس بسیاری از شاخص ها این
بازگشت رخ داده است. به ویژه اینکه تولید نفت ایران به سطح قبل از تحریم ها
بازگشته است. اما ایران هنوز موفق نشده آنگونه که بسیاری از شهروندان این
کشور انتظار داشتند تمام میوه های توافق سال 2015 را برداشت کند. یکی از
موانع بهره مندی ایران از این منافع، تحریم های دولت آمریکاست که حتی بعد
از توافق هسته ای نیز پابرجا باقی مانده است.
پس از آنکه دونالد ترامپ، رئیس جمهوری
آمریکا در ماه گذشته میلادی تصمیم به عدم تایید پایبندی ایران به بجان گرفت
و به کنگره 60 روز فرصت داد تا در مورد وضع مجدد تحریم ها علیه ایران
تصمیمی گیری نماید، رشد چشم انداز اقتصاد ایران در ماه اکتبر تحت الشعاع
تهدیدات جدید امریکا قرار گرفته است. قبلا تحریم های آمریکا در زمینه
مبادلات تجاری با ایران شرکت های بین المللی را نگران تجارت با ایران کرده
بود. برخی از شرکت های خارجی نفتی و ساخت و ساز و همچنین تولید کنندگان
خودرو و هواپیما تنظیر پژو سیتروئن و ایرباس قراردادهایی با ایران به امضا
رسانده اند، اما این قراردادها به گستردگی که حسن روحانی، رئیس جمهوری
ایران انتظار داشت نبوده است.
به گفته مقامات ایرانی در سال 2017، تعداد
سفر هیئت های تجاری کند شده و شرکت های بزرگتر از پذیرش تعهدات تجاری در
ایران خودداری می کنند. اکثر شرکت های امریکایی نیز به دلیل تحریم های
پابرجای دولت آمریکا در زمینه تجارت و سرمایه گذاری به حاشیه رانده شده
اند. بعد از اجرای توافق هسته ای، اقتصاد ایران از رکود خارج شده، اما
تقریبا کل رشد اقتصادی حاصل شده در صنعت نفت رخ داده است. در سایر بخش های
اقتصادی، عدم دسترسی به منابع مالی یک مانع عمده در مسیر رشد بوده است.
سوال اینجاست که آیا بقیه دنیا می خواهد
روند احیای اقتصاد ایران موفق شود؟ برخی در آمریکا و اروپا فکر می کنند که
حمایت از اقتصاد ایران که به بزرگی اقتصاد کشور اتریش است، بهترین راه برای
تقویت سیاسیون معتدل به رهبری حسن روحانی است. آنها می گویند، پیوستن بهتر
اقتصاد ایران به اقتصاد جهان، انگیزه های لازم را برای تبعیت ایران از
توافق هسته ای و دیگر نرم های بین المللی می دهد.